In de wolken

In deze column van Tara Lewis in het NRC wordt verwoord op welke wijze journalisten door luchtvaartlobby worden omgekocht om positieve publiciteit te maken.

Het artikel dient gelezen te worden met een knipoog. Het legt wel bloot hoe journalisten werden (en worden) gemanipuleerd om geen negatieve effecten van Rotterdam The Hague Airport te beschrijven.

“In de wolken”

Je stijgt op in Rotterdam, op een koude, grauwe, mistige dag. Niet veel later prik je met de neus van het vliegtuig door de wolken heen en schijnt de zon tegen een strakblauwe lucht. Zo legt Roland Wondolleck, destijds directeur van Rotterdam The Hague Airport, mij de magie van vliegen uit. Ik ben direct verkocht. Meneer Wolkendek, zoals ik hem vanaf dan liefkozend in gedachten noem, is een heel innemende man en we hebben van alles gemeen. Zo houden we van een goede ribeye en lezen we graag Marten Toonder. Dat ontdek ik als ik samen met hem, medewerkers van het vliegveld en een legertje journalisten in een ski-restaurant in de sneeuw in Innsbruck genoeglijk aan een voortreffelijke Oostenrijkse dis van aardappel, ui en spek zit.

We schrijven 2014 en ik ben op mijn eerste persreis, destijds voor De Havenloods. In betere, lang vervlogen tijden werd je als journalist regelmatig gefêteerd onder het mom van informatievoorziening. Het doel moge duidelijk zijn: in ruil voor een tripje, een paar uitstekende maaltijden, enkele leuke uitstapjes en een obligate presentatie tussen voor- en hoofdgerecht in, schrijven de aanwezigen een mooi, spontaan verhaal over, in dit geval, prachtige nieuwe bestemmingen. Betere reclame bestaat niet. Het secundaire doel is subtieler. Het is een attitudeverandering die zich, na een reeks van schnitzels en himbeerschnaps, langzaam maar zeker, in gang zet.

Ik voel irritatie bij het plan dat het vliegveld moet wijken voor een park en woonwijk

Dat is de verankering van het vliegveld in een bed van warme herinneringen. Eenmaal daar beland, wordt zo’n beeld nog maar moeilijk verstoord door aardse zaken als ‘geluidshinder’ of ‘luchtvervuiling’. Zelfs op mijn volkstuin, een steenworp bij ‘Zestienhoven’ vandaan, kan ik nauwelijks een kritische gedachte formuleren als ik opschrik van een vakantiejet die onderweg naar Marbella rakelings langs het complex scheert.
Ik denk dan weemoedig terug aan Innsbruck, of het tweede tripje naar Hamburg, dat bijna nog feestelijker was. We verbleven in Wondollecks favoriete, prachtige, Hotel Vier Jahreszeiten, waar ze een voortreffelijke kreeftensoep serveerden en ze in de kleine, rokerige Bierstube een mooie variëteit aan schnaps hadden.
Natuurlijk probeer ik me te verzetten tegen deze nauwelijks verholen beïnvloeding, maar het is sterker dan ik. Het helpt niet mee dat ik vliegen via ‘mijn’ vliegveld oprecht heel prettig vind. Om kwart voor acht voor de deur te worden afgezet en een kwartier later opstijgen richting Londen. Daar kan geen Intercity Direct tegenop. Dus wat voel ik, als ik lees dat GroenLinks, PvdA, SP, Partij voor de Dieren en SGP-ChristenUnie vinden dan mijn geliefde vliegveld plaats moet maken voor een park en een woonwijk met 10.000 woningen? Een lichte irritatie.

Terwijl: de argumentatie is solide (Schiphol is vlakbij, de belofte van ‘zakenvliegveld’ is niet waargemaakt) en de nood voor woningen hoog. Vliegen doe ik als brave burger alleen nog bij hoge uitzondering en natuurlijk kan dat prima via Schiphol. Maar dan denk ik weer aan die enthousiaste man, zijn liefde voor vliegen en waan ik mezelf even terug in de cockpit waarin ik de bijzondere opstijging vanuit Innsbruck mocht meemaken. Nee, wat Rotterdam The Hague Airport betreft (Wondolleck voegde ‘Den Haag’ toe, wat belangrijk is geweest voor het voortbestaan van het vliegveld) kun je mijn mening maar beter niet te serieus nemen.

Tara Lewis is journalist
Bron: NRC 20 januari 2022